دیوان شمس/به شکرخنده اگر میببرد جان مرا
ظاهر
به شکرخنده اگر میببرد جان مرا | متع الله فوادی بحبیبی ابدا | |||||
جانم آن لحظه بخندد که ویش قبض کند | انما یوم اجزای اذا اسکرها | |||||
مغز هر ذره چو از روزن او مست شود | سبحت راقصه عز حبیبی و علا | |||||
چونک از خوردن باده همگی باده شوم | انا نقل و مدام فاشربانی و کلا | |||||
هله ای روز چه روزی تو که عمر تو دراز | یوم وصل و رحیق و نعیم و رضا | |||||
تن همچون خم ما را پی آن باده سرشت | نعم ما قدر ربی لفوادی و قضا | |||||
خم سرکه دگرست و خم دوشاب دگر | کان فی خابیه الروح نبیذ فغلی | |||||
چون بخسپد خم باده پی آن میجوشد | انما القهوه تغلی لشرور و دما | |||||
می منم خود که نمیگنجم در خم جهان | برنتابد خم نه چرخ کف و جوش مرا | |||||
می مرده چه خوری هین تو مرا خور که میم | انا زق ملت فیه شراب و سقا | |||||
وگرت رزق نباشد من و یاران بخوریم | فانصتوا و اعترفوا معشرا اخوان صفا |