دیوان شمس/به شکرخنده اگر می‌ببرد جان رسدش
| به شکرخنده اگر می‌ببرد جان رسدش | وگر از غمزه جادو برد ایمان رسدش | |||||
| لشکر دیو و پری جمله به فرمان ویند | با چنین عز و شرف ملک سلیمان رسدش | |||||
| صد هزاران دل یعقوب حزین زنده بدوست | کر و فر شرف یوسف کنعان رسدش | |||||
| لب عیسی صفتش مرده به دم زنده کند | گر پرد با پر جان جانب کیوان رسدش | |||||
| نوح وقتیست که عشق ابدی کشتی اوست | گر جهان زیر و زبر کرد به طوفان رسدش | |||||
| عشق او گرد برانگیخت ز دریای عدم | ید بیضا و عصایی شده ثعبان رسدش | |||||
| جملگی تشنه دلان قوت از او می‌یابند | با چنین لقمه دهی شهرت لقمان رسدش | |||||