| | | | | | |
| |
به ساقی درنگر در مست منگر |
|
به یوسف درنگر در دست منگر |
|
| |
ایا ماهی جان در شست قالب |
|
ببین صیاد را در شست منگر |
|
| |
بدان اصلی نگر کغاز بودی |
|
به فرعی کان کنون پیوست منگر |
|
| |
بدان گلزار بی‌پایان نظر کن |
|
بدین خاری که پایت خست منگر |
|
| |
همایی بین که سایه بر تو افکند |
|
به زاغی کز کف تو جست منگر |
|
| |
چو سرو و سنبله بالاروش کن |
|
بنفشه وار سوی پست منگر |
|
| |
چو در جویت روان شد آب حیوان |
|
به خم و کوزه گر اشکست منگر |
|
| |
به هستی بخش و مستی بخش بگرو |
|
منال از نیست و اندر هست منگر |
|
| |
قناعت بین که نرست و سبک رو |
|
به طمع ماده آبست منگر |
|
| |
تو صافان بین که بر بالا دویدند |
|
به دردی کان به بن بنشست منگر |
|
| |
جهان پر بین ز صورت‌های قدسی |
|
بدان صورت که راهت بست منگر |
|
| |
به دام عشق مرغان شگرفند |
|
به بومی که ز دامش رست منگر |
|
| |
به از تو ناطقی اندر کمین هست |
|
در آن کاین لحظه خاموشست منگر |
|
