| | | | | | |
| |
بر آستانه اسرار آسمان نرسد |
|
به بام فقر و یقین هیچ نردبان نرسد |
|
| |
گمان عارف در معرفت چو سیر کند |
|
هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد |
|
| |
کسی که جغدصفت شد در این جهان خراب |
|
ز بلبلان ببرید و به گلستان نرسد |
|
| |
هر آن دلی که به یک دانگ جو جوست ز حرص |
|
به دانک بسته شود جان او به کان نرسد |
|
| |
علف مده حس خود را در این مکان ز بتان |
|
که حس چو گشت مکانی به لامکان نرسد |
|
| |
که آهوی متأنس بماند از یاران |
|
به لاله زار و به مرعای ارغوان نرسد |
|
| |
به سوی عکه روی تا به مکه پیوندی |
|
برو محال مجو کت همین همان نرسد |
|
| |
پیاز و سیر به بینی بری و می‌بویی |
|
از آن پیاز دم ناف آهوان نرسد |
|
| |
خموش اگر سر گنجینه ضمیرستت |
|
که در ضمیر هدی دل رسد زبان نرسد |
|
