دیوان شمس/برگذری درنگری جز دل خوبان نبری
ظاهر
برگذری درنگری جز دل خوبان نبری | سر مکش ای دل که از او هر چه کنی جان نبری | |||||
تا نشوی خاک درش در نگشاید به رضا | تا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبری | |||||
تا نکنی کوه بسی دست به لعلی نرسد | تا سوی دریا نروی گوهر و مرجان نبری | |||||
سر ننهد چرخ تو را تا که تو بیسر نشوی | کس نخرد نقد تو را تا سوی میزان نبری | |||||
تا نشوی مست خدا غم نشود از تو جدا | تا صفت گرگ دری یوسف کنعان نبری | |||||
تا تو ایازی نکنی کی همه محمود شوی | تا تو ز دیوی نرهی ملک سلیمان نبری | |||||
نعمت تن خام کند محنت تن رام کند | محنت دین تا نکشی دولت ایمان نبری | |||||
خیره میا خیره مرو جانب بازار جهان | ز آنک در این بیع و شری این ندهی آن نبری | |||||
خاک که خاکی نهلد سوسن و نسرین نشود | تا نکنی دلق کهن خلعت سلطان نبری | |||||
آه گدارو شدهای خاطر تو خوش نشود | تا نکنی کافریی مال مسلمان نبری | |||||
هیچ نبردهست کسی مهره ز انبان جهان | رنجه مشو ز آنک تو هم مهره ز انبان نبری | |||||
مهره ز انبان نبرم گوهر ایمان ببرم | گو تو به جان بخل کنی جان بر جانان نبری | |||||
ای کشش عشق خدا میننشیند کرمت | دست نداری ز کهان تا دل از ایشان نبری | |||||
هین بکشان هین بکشان دامن ما را به خوشان | ز آنک دلی که تو بری راه پریشان نبری | |||||
راست کنی وعده خود دست نداری ز کشش | تا همه را رقص کنان جانب میدان نبری | |||||
هیچ مگو ای لب من تا دل من باز شود | ز آنک تو تا سنگ دلی لعل بدخشان نبری | |||||
گر چه که صد شرط کنی بیهمه شرطی بدهی | ز آنک تو بس بیطمعی زر به حرمدان نبری |