دیوان شمس/برو ای عشق که تا شحنه خوبان شده‌ای

by مولوی

	برو ای عشق که تا شحنه خوبان شده‌ای			توبه و توبه کنان را همه گردن زده‌ای
	کی شود با تو معول که چنین صاعقه‌ای			کی کند با تو حریفی که همه عربده‌ای
	نی زمین و نه فلک را قدم و طاقت توست			نه در این شش جهتی پس ز کجا آمده‌ای
	هشت جنت به تو عاشق تو چه زیبا رویی			هفت دوزخ ز تو لرزان تو چه آتشکده‌ای
	دوزخت گوید بگذر که مرا تاب تو نیست			جنت جنتی و دوزخ دوزخ بده‌ای
	چشم عشاق ز چشم خوش تو تردامن			فتنه و رهزن هر زاهد و هر زاهده‌ای
	بی تو در صومعه بودن بجز از سودا نیست			ز آنک تو زندگی صومعه و معبده‌ای
	دل ویران مرا داد ده ای قاضی عشق			که خراج از ده ویران دلم بستده‌ای
	ای دل ساده من داد ز کی می‌خواهی			خون مباح است بر عشق اگر زین رده‌ای
	داد عشاق ز اندازه جان بیرون است			تو در اندیشه و در وسوسه بیهده‌ای
	جز صفات ملکی نیست یقین محرم عشق			تو گرفتار صفات خر و دیو و دده‌ای
	بس کن و سحر مکن اول خود را برهان			که اسیر هوس جادویی و شعبده‌ای