دیوان شمس/برفت یار من و یادگار ماند مرا

by مولوی

	برفت یار من و یادگار ماند مرا			رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا
	دو دیده باشد پرنم چو در ویست مقیم			فرات و کوثر آب حیات جان افزا
	چرا رخم نکند زرگری چو متصلست			به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها
	چراست وااسفاگوی زانک یعقوبست			ز یوسف کش مه روی خویش گشته جدا
	ز ناز اگر برود تا ستاره بار شوم			رسد چو می‌زندش آفتاب طال بقا
	اگر چیم ز چراگاه جان برون کردست			کجاست زهره و یارا که گویمش که چرا
	الست عشق رسید و هر آن که گفت بلی			گواه گفت بلی هست صد هزار بلا
	بلا درست و بلادر تو را کند زیرک			خصوص در یتیمی که هست از آن دریا
	منم کبوتر او گر براندم سر نی			کجا پرم نپرم جز که گرد بام و سرا
	منم ز سایه او آفتاب عالمگیر			که سلطنت رسد آن را که یافت ظل هما
	بس است دعوت دعوت بهل دعا می‌گو			مسیح رفت به چارم سما به پر دعا