| | | | | | |
| |
برخیز و صبوح را برنجان |
|
ای روی تو آفتاب رخشان |
|
| |
جان‌ها که ز راه نو رسیدند |
|
بر مایده قدیم بنشان |
|
| |
جان‌ها که پرید دوش در خواب |
|
در عالم غیب شد پریشان |
|
| |
هر جان به ولایتی و شهری |
|
آواره شدند چون غریبان |
|
| |
مرغان رمیده را فرازآر |
|
حراقه بزن صفیر برخوان |
|
| |
هرچ آوردند از ره آورد |
|
بیخود کنشان و جمله بستان |
|
| |
زیرا هر گل که برگ دارد |
|
او بر نخورد از این گلستان |
|
| |
عقلی باید ز عقل بیزار |
|
خوش نیست قلاوزی زحیران |
|
| |
جغد است قلاوز و همه راه |
|
در هر قدمی هزار ویران |
|
| |
ای باز خدا درآ به آواز |
|
از کنگره‌های شهر سلطان |
|
| |
این راه بزن که اندر این راه |
|
خفت اشتر و مست شد شتربان |
|
