دیوان شمس/بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم

by مولوی

	بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم			بده ای حاتم عالم قدح زفت به دستم
	ز من ای ساقی مردان نفسی روی مگردان			دل من مشکن اگر نه قدح و شیشه شکستم
	قدحی بود به دستم بفکندم بشکستم			کف صد پای برهنه من از آن شیشه بخستم
	تو بدان شیشه پرستی که ز شیشه است شرابت			می من نیست ز شیره ز چه رو شیشه پرستم
	بکش ای دل می جانی و بخسب ایمن و فارغ			که سر غصه بریدم ز غم و غصه برستم
	دل من رفت به بالا تن من رفت به پستی			من بیچاره کجایم نه به بالا نه به پستم
	چه خوش آویخته سیبم که ز سنگت نشکیبم			ز بلی چون بشکیبم من اگر مست الستم
	تو ز من پرس که این عشق چه گنج است و چه دارد			تو مرا نیز از او پرس که گوید چه کسستم
	به لب جوی چه گردی بجه از جوی چو مردی			بجه از جوی و مرا جو که من از جوی بجستم
	فلن قمت اقمنا و لن رحت رحلنا			چو بخوردی تو بخوردم چو نشستی تو نشستم
	منم آن مست دهلزن که شدم مست به میدان			دهل خویش چو پرچم به سر نیزه ببستم
	چه خوش و بیخود شاهی هله خاموش چو ماهی			چو ز هستی برهیدم چه کشی باز به هستم