دیوان شمس/بده آن باده جانی که چنانیم همه
ظاهر
بده آن باده جانی که چنانیم همه | که می از جام و سر از پای ندانیم همه | |||||
همه سرسبزتر از سوسن و از شاخ گلیم | روح مطلق شده و تابش جانیم همه | |||||
همه دربند هوااند و هوا بنده ماست | که برون رفته از این دور زمانیم همه | |||||
همچو سرنا بخروشیم به شکر لب یار | همه دکان بفروشیم که کانیم همه | |||||
تاب مشرق تن ما را مثل سایه بخورد | که به صورت مثل کون و مکانیم همه | |||||
زعفران رخ ما از حذر چشم بد است | ما حریف چمن و لاله ستانیم همه | |||||
مصحف آریم و به ساقی همه سوگند خوریم | که جز از دست و کفت مینستانیم همه | |||||
هر کی جان دارد از گلشن جان بوی برد | هر کی آن دارد دریافت که آنیم همه | |||||
دل ما چون دل مرغ است ز اندیشه برون | که سبک دل شده زان رطل گرانیم همه | |||||
ملکان تاج زر از عشق ره ما بدهند | که کمربخشتر از بخت جوانیم همه | |||||
جان ما را به صف اول پیکار طلب | ز آنک در پیش روی تیر و سنانیم همه | |||||
در پس پرده ظلمات بشر ننشینیم | ز آنک چون نور سحر پرده درانیم همه | |||||
شام بودیم ز خورشید جهان صبح شدیم | گرگ بودیم کنون شهره شبانیم همه | |||||
شمس تبریز چو بنمود رخ جان آرای | سوی او با دل و جان همچو روانیم همه |