| | | | | | |
| |
با صد هزار دستان آمد خیال یاری |
|
در پای او بمیرا هر جا بود نگاری |
|
| |
خوبان بسی بدیدی حوران صفت شنیدی |
|
این جا بیا که بینی حسن و جمال یاری |
|
| |
تا یافت جانم او را من گم شدم ز هستی |
|
تا پای او گرفتم دستم نشد به کاری |
|
| |
ای مطرب الله الله از بهر عشق آن شه |
|
آن چنگ را در این ره خوش برنواز تاری |
|
| |
زان چهره‌های شیرین در دل عجیب شوری |
|
این روی همچو زر را از مهر او عیاری |
|
| |
گویند زاریت چیست زین ناله در دو عالم |
|
گفتم همین بسستم در هر دو عالم آری |
|
| |
رفتم نظاره کردن سوی شکار آن شه |
|
می‌تاخت شاد و خندان آن ماه در غباری |
|
| |
تیری ز غمزه خود انداخت بر من آمد |
|
تیری بدان شگرفی در لاغری شکاری |
|
| |
از گلستان عشقش خاری در این جگر شد |
|
صد گلستان غلام خارش چگونه خاری |
|
| |
در پیش ذوق عشقش در نور آفتابش |
|
تن چیست چون غباری جان چیست چون بخاری |
|
| |
در باغ عشق رویش خصمت خدای بادا |
|
گر تو ز گل بگویی یا قامت چناری |
|
| |
از چشم ساحر تو گشتیم شاعر تو |
|
عذر عظیم دارم در عشق خوش عذاری |
|
| |
یا رب ببینم آن را کان شاه می‌خرامد |
|
داده به کون نوری زان چهره‌ای چو ناری |
|
| |
بینم که جان تلخم شیرین شده ز شهدش |
|
بینم که اندرافتد شوری نو از شراری |
|
| |
از عشق شمس دین شد تبریز بهر این دم |
|
مر گوش را سماعی مر چشم را نظاری |
|
