| | | | | | |
| |
باوفا یارا جفا آموختی |
|
این جفا را از کجا آموختی |
|
| |
کو وفاهای لطیفت کز نخست |
|
در شکار جان ما آموختی |
|
| |
هر کجا زشتی جفاکاری رسید |
|
خوبیش دادی وفا آموختی |
|
| |
ای دل از عالم چنین بیگانگی |
|
هم ز یار آشنا آموختی |
|
| |
جانت گر خواهد صنم گویی بلی |
|
این بلی را زان بلا آموختی |
|
| |
عشق را گفتم فروخوردی مرا |
|
این مگر از اژدها آموختی |
|
| |
آن عصای موسی اژدرها بخورد |
|
تو مگر هم زان عصا آموختی |
|
| |
ای دل ار از غمزه‌اش خسته شدی |
|
از لبش آخر دوا آموختی |
|
| |
شکر هشتی و شکایت می‌کنی |
|
از یکی باری خطا آموختی |
|
| |
زان شکرخانه مگو الا که شکر |
|
آن چنان کز انبیا آموختی |
|
| |
این صفا را از گله تیره مکن |
|
کاین صفا از مصطفی آموختی |
|
| |
هر چه خلق آموختت زان لب ببند |
|
جمله آن شو کز خدا آموختی |
|
| |
عاشقا از شمس تبریزی چو ابر |
|
سوختی لیکن ضیا آموختی |
|
