دیوان شمس/ای گشته دلت چو سنگ خاره
| ای گشته دلت چو سنگ خاره | با خاره و سنگ چیست چاره | |||||
| با خاره چه چاره شیشه‌ها را | جز آنک شوند پاره پاره | |||||
| زان می‌خندی چو صبح صادق | تا پیش تو جان دهد ستاره | |||||
| تا عشق کنار خویش بگشاد | اندیشه گریخت بر کناره | |||||
| چون صبر بدید آن هزیمت | او نیز بجست یک سواره | |||||
| شد صبر و خرد بماند سودا | می‌گرید و می‌کند حراره | |||||
| خلقی ز جدایی عصیرت | بر راه فتاده چون عصاره | |||||
| هر چند شده‌ست خون جگرشان | چستند در این ره و چه کاره | |||||
| بیگانه شدیم بهر این کار | با عقل و دل هزارکاره | |||||
| العشق حقیقه الاماره | و الشعر طباله الاماره | |||||
| احذر فامیرنا مغیر | کل سحر لدیه غاره | |||||
| اترک هذا وصف فراقا | تنشق لهوله العباره | |||||
| بگریخت امام ای مذن | خاموش فرورو از مناره | |||||