دیوان شمس/ای که لب تو چون شکر هان که قرابه نشکنی
ظاهر
ای که لب تو چون شکر هان که قرابه نشکنی | وی که دل تو چون حجر هان که قرابه نشکنی | |||||
عشق درون سینه شد دل همه آبگینه شد | نرم درآ تو ای پسر هان که قرابه نشکنی | |||||
هر که اسیر سر بود دانک برون در بود | خاصه که او بود دوسر هان که قرابه نشکنی | |||||
آن صنم لطیف تو گر چه که شد حریف تو | دست به زلف او مبر هان که قرابه نشکنی | |||||
تا نکنی شناس او از دل خود قیاس او | او دگر است و تو دگر هان که قرابه نشکنی | |||||
چونک شوی تو مست او باده خوری ز دست او | آن نفسی است باخطر هان که قرابه نشکنی | |||||
مست درون سینهها بر سر آبگینهها | نیک سبک تو برگذر هان که قرابه نشکنی | |||||
حق چو نمود در بشر جمع شدند خیر و شر | خیره مشو در این خبر هان که قرابه نشکنی | |||||
یا تبریز شمس دین گر چه شدی تو همنشین | تا تو نلافی از هنر هان که قرابه نشکنی |