| | | | | | |
| |
ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما |
|
افتاده در غرقابه‌ای تا خود که داند آشنا |
|
| |
گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود |
|
مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا |
|
| |
ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته |
|
زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا |
|
| |
ای شیخ ما را فوطه ده وی آب ما را غوطه ده |
|
ای موسی عمران بیا بر آب دریا زن عصا |
|
| |
این باد اندر هر سری سودای دیگر می‌پزد |
|
سودای آن ساقی مرا باقی همه آن شما |
|
| |
دیروز مستان را به ره بربود آن ساقی کله |
|
امروز می در می‌دهد تا برکند از ما قبا |
|
| |
ای رشک ماه و مشتری با ما و پنهان چون پری |
|
خوش خوش کشانم می‌بری آخر نگویی تا کجا |
|
| |
هر جا روی تو با منی ای هر دو چشم و روشنی |
|
خواهی سوی مستیم کش خواهی ببر سوی فنا |
|
| |
عالم چو کوه طور دان ما همچو موسی طالبان |
|
هر دم تجلی می‌رسد برمی‌شکافد کوه را |
|
| |
یک پاره اخضر می‌شود یک پاره عبهر می‌شود |
|
یک پاره گوهر می‌شود یک پاره لعل و کهربا |
|
| |
ای طالب دیدار او بنگر در این کهسار او |
|
ای که چه باد خورده‌ای ما مست گشتیم از صدا |
|
| |
ای باغبان ای باغبان در ما چه درپیچیده‌ای |
|
گر برده‌ایم انگور تو تو برده‌ای انبان ما |
|
