دیوان شمس/ای صد هزار خرمنها را بسوخته
ظاهر
ای صد هزار خرمنها را بسوخته | زین پس مدار خرمن ما را بسوخته | |||||
از عشق سنگ خارا بر آهنی زده | برقی بجسته ز آهن و خارا بسوخته | |||||
از سر قدم بساختم ای آفتاب حسن | هم سر به جوش آمده هم پا بسوخته | |||||
سرنای این دلم ز تو بنواخت پردهای | هم پردهاش دریده و سرنا بسوخته | |||||
در اصل زمهریر گر افتد ز آتشت | تا روز حشر بینی سرما بسوخته | |||||
از عالم نه جای ندا کرد عشق تو | هر جان که گوش داشته برجا بسوخته | |||||
ای لطف سوزشی که شرار جمال تو | جان را کشیده پیش و به عمدا بسوخته | |||||
آن روی سرخ را می احمر دمی بدید | صفرای عشق او می حمرا بسوخته | |||||
آن خد احمر ار بنمایی دمی دگر | سودای تو برآید و صفرا بسوخته | |||||
طبعی که لاف زلف مطرا همیزدی | از جعد طره تو مطرا بسوخته | |||||
در وا شدم به جستن تو جانب فلک | در وا نگشت ماندم دروا بسوخته | |||||
کی بینم از شعاع وصال تو آتشی | راه دراز هجر ز پهنا بسوخته | |||||
من چون سپند رقص کنان اندر او شده | شعر تر و قصیده غرا بسوخته | |||||
اندرفتاده برق به دکان عاشقان | بازار و نقد و ناقد و کالا بسوخته | |||||
زر گشته مس جسم ز اکسیر جان چنانک | ز اکسیر مسها را استا بسوخته | |||||
ایمان و ممنان همه حیران شده ز عشق | زنار پیر راهب ترسا بسوخته | |||||
برقی ز شمس دین و ز تبریز آمده | ابری که پرده گشت ز بالا بسوخته |