| | | | | | |
| |
ای شادی آن روزی کز راه تو بازآیی |
|
در روزن جان تابی چون ماه ز بالایی |
|
| |
زان ماه پرافزایش آن فارغ از آرایش |
|
این فرش زمینی را چون عرش بیارایی |
|
| |
بس عاقل پابسته کز خویش شود رسته |
|
بس جان که ز سر گیرد قانون شکرخایی |
|
| |
زین منزل شش گوشه بی‌مرکب و بی‌توشه |
|
بس قافله ره یابد در عالم بی‌جایی |
|
| |
روشن کن جان من تا گوید جان با تن |
|
کامروز مرا بنگر ای خواجه فردایی |
|
| |
تو آبی و من جویم جز وصل تو کی جویم |
|
رونق نبود جو را چون آب بنگشایی |
|
| |
ای شاد تو از پیشی یعنی ز همه بیشی |
|
والله که چو با خویشی از خویش نیاسایی |
|
| |
در جستن دل بودم بر راه خودش دیدم |
|
افتاده در این سودا چون مردم صفرایی |
|
| |
شمس الحق تبریزی پالود مرا هجرت |
|
جز عشق نبینی گر صد بار بپالایی |
|
