دیوان شمس/ای دل تو بگو هستم چون ماهی بر تابه
ظاهر
ای دل تو بگو هستم چون ماهی بر تابه | کاستیزه همیگیرد او را مگر از لابه | |||||
نی نی تو بنال ای دل زیرا که من مسکین | بیصورت او هستم چون صورت گرمابه | |||||
شد خانه چو زندانم شب خواب نمیدانم | تا او نشود با من همخانه و همخوابه | |||||
حسن تو و عشق من در شهر شده شهره | برداشته هر مطرب آن بر دف و شبابه | |||||
ای در هوست غرقه هم صوفی و هم خرقه | هم بنده بیچاره هم خواجه نسابه |