| | | | | | |
| |
ای دل اگر کم آیی کارت کمال گیرد |
|
مرغت شکار گردد صید حلال گیرد |
|
| |
مه می‌دود چو آیی در ظل آفتابی |
|
بدری شود اگر چه شکل هلال گیرد |
|
| |
در دل مقام سازد همچون خیال آن کس |
|
کاندر ره حقیقت ترک خیال گیرد |
|
| |
کو آن خلیل گویا وجهت وجه حقا |
|
وان جان گوشمالی کو پای مال گیرد |
|
| |
این گنده پیر دنیا چشمک زند ولیکن |
|
مر چشم روشنان را از وی ملال گیرد |
|
| |
گر در برم کشد او از ساحری و شیوه |
|
اندر برش دل من کی پر و بال گیرد |
|
| |
گلگونه کرده است او تا روی چون گلم را |
|
بویش تباه گردد رنگش زوال گیرد |
|
| |
رخ بر رخش منه تو تا رویت از شهنشه |
|
مانند آفتابی نور جلال گیرد |
|
| |
چه جای آفتابی کز پرتو جمالش |
|
صد آفتاب و مه را بر چرخ حال گیرد |
|
| |
شویان اولینش بنگر که در چه حالند |
|
آن کاین دلیل داند نی آن دلال گیرد |
|
| |
ای صد هزار عاقل او در جوال کرده |
|
کو عقل کاملی تا ترک جوال گیرد |
|
| |
خطی نوشت یزدان بر خد خوش عذاران |
|
کز خط سیه‌تر است او کاین خط و خال گیرد |
|
| |
از ابر خط برون آ وز خال و عم جدا شو |
|
تا مه ز طلعت تو هر شام فال گیرد |
|
