دیوان شمس/ای خان و مان بمانده و از شهر خود جدا

by مولوی

	ای خان و مان بمانده و از شهر خود جدا			شاد آمدیت از سفر خانه خدا
	روز از سفر به فاقه و شب‌ها قرار نی			در عشق حج کعبه و دیدار مصطفا
	مالیده رو و سینه در آن قبله گاه حق			در خانه خدا شده قد کان آمنسا
	چونید و چون بدیت در این راه باخطر			ایمن کند خدای در این راه جمله را
	در آسمان ز غلغل لبیک حاجیان			تا عرش نعره‌ها و غریوست از صدا
	جان چشم تو ببوسد و بر پات سر نهد			ای مروه را بدیده و بررفته بر صفا
	مهمان حق شدیت و خدا وعده کرده است			مهمان عزیز باشد خاصه به پیش ما
	جان خاک اشتری که کشد بار حاجیان			تا مشعرالحرام و تا منزل منا
	بازآمده ز حج و دل آن جا شده مقیم			جان حلقه را گرفته و تن گشته مبتلا
	از شام ذات جحفه و از بصره ذات عرق			باتیغ و باکفن شده این جا که ربنا
	کوه صفا برآ به سر کوه رخ به بیت			تکبیر کن برادر و تهلیل و هم دعا
	اکنون که هفت بار طوافت قبول شد			اندر مقام دو رکعت کن قدوم را
	وانگه برآ به مروه و مانند این بکن			تا هفت بار و باز به خانه طواف‌ها
	تا روز ترویه بشنو خطبه بلیغ			وانگه به جانب عرفات آی در صلا
	وانگه به موقف آی و به قرب جبل بایست			پس بامداد بار دگر بیست هم به جا
	وان گاه روی سوی منی آر و بعد از آن			تا هفت بار می‌زن و می‌گیر سنگ‌ها
	از ما سلام بادا بر رکن و بر حطیم			ای شوق ما به زمزم و آن منزل وفا
	صبحی بود ز خواب بخیزیم گرد ما			از اذخر و خلیل به ما بو دهد صبا