دیوان شمس/اگر باده خوری باری ز دست دلبر ما خور
ظاهر
اگر باده خوری باری ز دست دلبر ما خور | ز دست یار آتشروی عالم سوز زیبا خور | |||||
نمیشاید که چون برقی به هر دم خرمنی سوزی | مثال کشت کوهستان همه شربت ز بالا خور | |||||
اگر خواهی که چون مجنون حجاب عقل بردری | ز دست عشق پابرجا شراب آن جا ز بیجا خور | |||||
اگر دلتنگ و بدرنگی به زیر گلبنش بنشین | وگر مخمور و مغموری از این بگزیده صهبا خور | |||||
گریزانست این ساقی از این مستان ناموسی | اگر اوباش و قلاشی مخور پنهان و پیدا خور | |||||
حریفان گر همیخواهی چو بسطامی و چون کرخی | مخور باده در این گلخن بر آن سقف معلا خور | |||||
برو گر کارکی داری به کار خویشتن بنشین | چو بر یوسف نهای مجنون غم نان زلیخا خور | |||||
کسی دکان کند ویران که بطال جهان باشد | چو نربودست سیلابت تو آب از مشک سقا خور | |||||
بگرد دیگ این دنیا چو کفلیز ار همیگردی | برون رو ای سیه کاسه مخور حمرا و حلوا خور | |||||
در این بازار ای مجنون چو منبل گرد تن پرخون | چو در شاهد طمع کردی برو شمشیر لالا خور | |||||
اگر مشتاق اشراقات شمس الدین تبریزی | شراب صبر و تقوا را تو بیاکراه و صفرا خور |