دیوان شمس/انا فتحنا عینکم فاستبصروا الغیب البصر
ظاهر
انا فتحنا عینکم فاستبصروا الغیب البصر | انا قضینا بینکم فاستبشروا بالمنتصر | |||||
باد صبا ای خوش خبر مژده بیاور دل ببر | جانم فدات ای مژده ور بستان تو جانم ماحضر | |||||
شمشیرها جوشن شود ویرانهها گلشن شود | چشم جهان روشن شود چون از تو آید یک نظر | |||||
ای قهر بیدندان شده وی لطف صد چندان شده | جان و جهان خندان شده چون داد جانها را ظفر | |||||
هر کس که دیدت ای ضیا وان حضرت باکبریا | بادا ورا شرم از خدا گر او بلافد از هنر | |||||
نگذاشت شیر بیشهای از هست ما یک ریشهای | الا که نیم اندیشهای در روز و شب هجران شمر | |||||
ای آفرین بر روی شه کز وی خجل شد روی مه | کوران به دیده گفته خه بشنوده لطفش گوش کر | |||||
از عشق آن سلطان من وان دارو و درمان من | کی سیر گردد جان من در جان من جوع البقر | |||||
ان کان عیشا قد هجر و اختل عقلی من سهر | والله روحی ما نفر والله روحی ما کفر | |||||
من ابروش او ماه وش او روز و من همچو شبش | او جان و من چون قالبش حیران از آن خوبی و فر | |||||
آه از دعا بیسامعی جرم و گنه بیشافعی | درد و الم بینافعی رویم چو زر بیسیمبر | |||||
کی باشد آن در سفته من الحمدلله گفته من | مستطرب و خوش خفته من در سایههای آن شجر | |||||
تا دیدمی جانان خود من جویمی درمان خود | که گویمش هجران خود بنمایمش خون جگر | |||||
ای گوهر بحر بقا چون حق تو بس پنهان لقا | مخدوم شمس الدین را تبریز شهر و مشتهر |