| | | | | | |
| |
امروز جنون نو رسیده‌ست |
|
زنجیر هزار دل کشیده‌ست |
|
| |
امروز ز کندهای ابلوج |
|
پهلوی جوال‌ها دریده‌ست |
|
| |
باز آن بدوی به هجده‌ای قلب |
|
آن یوسف حسن را خریده‌ست |
|
| |
جان‌ها همه شب به عز و اقبال |
|
در نرگس و یاسمن چریده‌ست |
|
| |
تا لاجرم از بگاه هر جان |
|
چالاک و لطیف و برجهیده‌ست |
|
| |
امروز بنفشه زار و لاله |
|
از سنگ و کلوخ بردمیده‌ست |
|
| |
بشکفت درخت در زمستان |
|
در بهمن میوه‌ها پزیده‌ست |
|
| |
گویی که خدای عالمی نو |
|
در عالم کهنه آفریده‌ست |
|
| |
ای عارف عاشق این غزل گو |
|
کت عشق ز عاشقان گزیده‌ست |
|
| |
بر چهره چون زر تو گازیست |
|
آن سیمبرت مگر گزیده‌ست |
|
| |
شاید که نوازد آن دلی را |
|
کاندر غم او بسی طپیده‌ست |
|
| |
خاموش و تفرج چمن کن |
|
کامروز نیابت دو دیده‌ست |
|
