دیوان شمس/از مرگ چه اندیشی چون جان بقا داری
ظاهر
از مرگ چه اندیشی چون جان بقا داری | در گور کجا گنجی چون نور خدا داری | |||||
خوش باش کز آن گوهر عالم همه شد چون زر | ماننده آن دلبر بنما که کجا داری | |||||
در عشق نشسته تن در عشرت تا گردن | تو روی ترش با من ای خواجه چرا داری | |||||
در عالم بیرنگی مستی بود و شنگی | شیخا تو چو دلتنگی با غم چه هواداری | |||||
چندین بمخور این غم تا چند نهی ماتم | همرنگ شو آخر هم گر بخشش ما داری | |||||
از تابش تو جانا جان گشت چنین دانا | بسم الله مولانا چون ساغرها داری | |||||
شمس الحق تبریزی چون صاف شکرریزی | با تیره نیامیزی چون بحر صفا داری |