دیوان شمس/از دلم صورت آن خوب ختن مینرود
ظاهر
از دلم صورت آن خوب ختن مینرود | چاشنی شکر او ز دهن مینرود | |||||
بالله ار شور کنم هر نفسی عیب مکن | گر برفت از دل تو از دل من مینرود | |||||
بوالحسن گفت حسن را که از این خانه برو | بوالحسن نیز درافتاد و حسن مینرود | |||||
جان پروانه مسکین ز پی شعله شمع | تا نسوزد پر و بالش ز لگن مینرود | |||||
همه مرغان چمن هر طرفی میپرند | بلبل از واسطه گل ز چمن مینرود | |||||
مرغ جان هر نفسی بال گشاید که پرد | وز امید نظر دوست ز تن مینرود | |||||
زن ز شوهر ببرد چون به تو آسیب زند | مرد چون روی تو بیند سوی زن مینرود | |||||
جان منصور چو در عشق توش دار زدند | در رسن کرد سر خود ز رسن مینرود | |||||
جان ادیم و تو سهیلی و هوای تو یمن | از پی تربیت تو ز یمن مینرود | |||||
چون خیال شکن زلف تو در دل دارم | این شکسته دلم از عشق شکن مینرود | |||||
گر سبو بشکند آن آب سبو کی شکند | جان عاشق به سوی گور و کفن مینرود | |||||
حیلهها دانم و تلبیسک و کژبازیها | جان ز شرم تو به تلبیس و به فن مینرود |