دیوان شمس/از بهر خدا عشق دگر یار مدارید
ظاهر
از بهر خدا عشق دگر یار مدارید | در مجلس جان فکر دگر کار مدارید | |||||
یار دگر و کار دگر کفر و محالست | در مجلس دین مذهب کفار مدارید | |||||
در مجلس جان فکر چنانست که گفتار | پنهان چو نمیماند اضمار مدارید | |||||
گر بانگ نیاید ز فسا بوی بیاید | در دل نظر فاحشه آثار مدارید | |||||
آن حارس دل مشرف جان سخت غیورست | با غیرت او رو سوی اغیار مدارید | |||||
هر وسوسه را بحث و تفکر بمخوانید | هر گمشده را سرور و سالار مدارید | |||||
یاقوت کرم قوت شما بازنگیرد | خود را گرو نفس علف خوار مدارید | |||||
العزه لله جمیعا چو شنیدیت | خاطر به سوی سبلت و دستار مدارید | |||||
چون اول خط نقطه بد و آخر نقطه | خود را تبع گردش پرگار مدارید | |||||
در مشهد اعظم به تشهد بنشینید | هش را به سوی گنبد دوار مدارید | |||||
انکار بسوزد چو شهادت بفروزد | با شاهد حق نکرت انکار مدارید | |||||
یک نیم جهان کرکس و نیمیش چو مردار | هین چشم چو کرکس سوی مردار مدارید | |||||
آن نفس فریبنده که غرست و غرورست | هین عشق بر آن غره غرار مدارید | |||||
گه زلف برافشاند و گه جیب گشاید | گلگونه او را بجز از خار مدارید | |||||
او یار وفا نبود و از یار ببرد | آن ده دله را محرم اسرار مدارید | |||||
او باده بریزد عوضش سرکه فروشد | آن حامضه را ساقی و خمار مدارید | |||||
ما حلقه مستان خوش ساقی خویشیم | ما را سقط و بارد و هشیار مدارید | |||||
گر ناف دهی پشک فروشد عوض مشک | آن ناف ورا نافه تاتار مدارید | |||||
چون روح برآمد به سر منبر تذکیر | خود را سپس پرده گفتار مدارید |