| | | | | | |
|
از آن باده ندانم چون فنایم |
|
از آن بیجا نمیدانم کجایم |
|
|
زمانی قعر دریایی درافتم |
|
دمی دیگر چو خورشیدی برآیم |
|
|
زمانی از من آبستن جهانی |
|
زمانی چون جهان خلقی بزایم |
|
|
چو طوطی جان شکر خاید به ناگه |
|
شوم سرمست و طوطی را بخایم |
|
|
به جایی درنگنجیدم به عالم |
|
بجز آن یار بیجا را نشایم |
|
|
منم آن رند مست سخت شیدا |
|
میان جمله رندانهای هایم |
|
|
مرا گویی چرا با خود نیایی |
|
تو بنما خود که تا با خود بیایم |
|
|
مرا سایه هما چندان نوازد |
|
که گویی سایه او شد من همایم |
|
|
بدیدم حسن را سرمست میگفت |
|
بلایم من بلایم من بلایم |
|
|
جوابش آمد از هر سو ز صد جان |
|
ترایم من ترایم من ترایم |
|
|
تو آن نوری که با موسی همیگفت |
|
خدایم من خدایم من خدایم |
|
|
بگفتم شمس تبریزی کیی گفت |
|
شمایم من شمایم من شمایم |
|