دیوان شمس/ابصرت روحی ملیحا زلزلت زلزالها
ظاهر
ابصرت روحی ملیحا زلزلت زلزالها | انعطش روحی فقلت ویح روحی مالها | |||||
ذاق من شعشاع خمر العشق روحی جرعه | طار فی جو الهوی و استقلعت اثقالها | |||||
صار روحی فی هواه غارقا حتی دری | لو تلقاه ضریر تائه احوالها | |||||
فی الهوی من لیس فی الکونین بدر مثله | ان روحی فی الهوی من لا تری امثالها | |||||
لم تمل روحی الی مال الی ان اعشقت | رامت الاموال کی تنثر له اموالها | |||||
لم تزل سفن الهوی تجری بها مذ اصبحت | فی بحار العز و الاقبال یوما یالها | |||||
عین روحی قد اصابتها فاردتها بها | حین عدت فضلها و استکثرت اعمالها | |||||
افلحت من بعد هلک ان اعوان الهوی | اعتنوا فی امرها ان خففوا حمالها | |||||
آه روحی من هوی صدر کبیر فائق | کل مدح قالها فیه ازدرت اقوالها | |||||
ییاس النفس اللقاء من وصال فائت | حین تتلو فی کتاب الغیب من افعالها | |||||
حبذا احسان مولی عاد روحا اذ نفث | ناولتها شربه صفی لها احوالها | |||||
ان روحی تقشع اللقیات فی الماضی مدا | ثم لا تبصر مضی اذ تفکر استقبالها | |||||
اختفی العشق الثقیل فی ضمیری دره | ان روحی اثقلت من دره قد شالها | |||||
مثله ان اثقل الیوم المخاض حره | اوقعتها فی ردی لم تغنها احجالها | |||||
غیر ان سیدا جادت لها الطافه | ان روحی ربوه و استنزلت اطلالها | |||||
سیدا مولی عزیزا کاملا فی امره | شمس دین مالک اوفت لها آمالها | |||||
صادف المولی بروحی و هی فی ذاک الردی | من زمان اکرمته ما رات اذلالها | |||||
جاء من تبریز سربال نسیج بالهوی | اکتست روحی صباحا انزعت سربالها | |||||
قالت الروح افتخارا اصطفانا فضله | ثم غارت بعد حین من مقال نالها |