| | | | | | |
| |
آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک |
|
شنگینک و منگینک سربسته به زرینک |
|
| |
چون منکر مرگست او گوید که اجل کو کو |
|
مرگ آیدش از شش سو گوید که منم اینک |
|
| |
گوید اجلش کای خر کو آن همه کر و فر |
|
وان سبلت و آن بینی وان کبرک و آن کینک |
|
| |
کو شاهد و کو شادی مفرش به کیان دادی |
|
خشتست تو را بالین خاکست نهالینک |
|
| |
ترک خور و خفتن گو رو دین حقیقی جو |
|
تا میر ابد باشی بی‌رسمک و آیینک |
|
| |
بی‌جان مکن این جان را سرگین مکن این نان را |
|
ای آنک فکندی تو در در تک سرگینک |
|
| |
ما بسته سرگین دان از بهر دریم ای جان |
|
بشکسته شو و در جو ای سرکش خودبینک |
|
| |
چون مرد خدابینی مردی کن و خدمت کن |
|
چون رنج و بلا بینی در رخ مفکن چینک |
|
| |
این هجو منست ای تن وان میر منم هم من |
|
تا چند سخن گفتن از سینک و از شینک |
|
| |
شمس الحق تبریزی خود آب حیاتی تو |
|
وان آب کجا یابد جز دیده نمگینک |
|
