| | | | | | |
| |
آن مه که هست گردون گردان و بی‌قرارش |
|
وان جان که هست این جان وین عقل مستعارش |
|
| |
هر لحظه اختیاری نو نو دهد به جان‌ها |
|
وین اختیارها را بشکسته اختیارش |
|
| |
من جسم و جان ندانم من این و آن ندانم |
|
من در جهان ندانم جز چشم پرخمارش |
|
| |
آن روی همچو روزش وان رنگ دلفروزش |
|
وان لطف توبه سوزش وان خلق چون بهارش |
|
| |
عشقش بلای توبه داده سزای توبه |
|
آخر چه جای توبه با عشق توبه خوارش |
|
| |
چون دوست و دشمن او هستند رهزن او |
|
ماییم و دامن او بگرفته استوارش |
|
| |
از عشق جام و دورش شاید کشید جورش |
|
چون گوش دوست داری می‌بوس گوشوارش |
|
| |
من حلقه‌های زلفش از عشق می‌شمارم |
|
ور نه کجا رسد کس در حد و در شمارش |
|
| |
لطفش همی‌شمارم دل با دم شمرده |
|
جانیش بخش آخر ای کشته زار زارش |
|
