دیوان شمس/آن ماه همی‌تابد بر چرخ و زمین یا نی
| آن ماه همی‌تابد بر چرخ و زمین یا نی | خود نیست بجز آن مه این هست چنین یا نی | |||||
| در هر ره و هر پیشه در لشکر اندیشه | هر چستی و هر سستی آید ز کمین یا نی | |||||
| آن رسته خویش خود دیده پس و پیش خود | ایمن بود و فارغ از روز پسین یا نی | |||||
| در هر قدمی دامی چون شکر و بادامی | زین دام امان یابد جز جان امین یا نی | |||||
| گر باغ یقین خواهی پس رخت منه بر ظن | ظن ار چه بود عالی باشد چو یقین یا نی | |||||