دیوان شمس/آن عشق که از پاکی از روح حشم دارد
ظاهر
| آن عشق که از پاکی از روح حشم دارد | بشنو که چه میگوید بنگر که چه دم دارد | |||||
| گر جسم تنک دارد جان تو سبک دارد | هر چند که صد لشکر در کتم عدم دارد | |||||
| گر ماندهای در گل روی آر به صاحب دل | کو ملک ابد بخشد کو تاج قدم دارد | |||||
| ای دل که جهان دیدی بسیار بگردیدی | بنمای که را دیدی کز عشق رقم دارد | |||||
| ای مرکب خود کشته وی گرد جهان گشته | بازآی به خورشیدی کز سینه کرم دارد | |||||
| آن سینه و چون سینه صیقل ده آیینه | آن سینه که اندر خود صد باغ ارم دارد | |||||
| این عشق همیگوید کان کس که مرا جوید | شرطیست که همچون زر در کوره قدم دارد | |||||
| من سیمتنی خواهم من همچو منی خواهم | بیزارم از آن زشتی کو سیم و درم دارد | |||||
| القاب صلاح الدین بر لوح چو پیدا شد | انصاف بسی منت بر لوح و قلم دارد | |||||