دیوان شمس/آن زلف مسلسل را گر دام کنی حالی
ظاهر
آن زلف مسلسل را گر دام کنی حالی | در عشق جهانی را بدنام کنی حالی | |||||
میجوش ز سر گیرد خمخانه به رقص آید | گر از شکرقندت در جام کنی حالی | |||||
از چشم چو بادامت در مجلس یک رنگی | هر نقل که پیش آید بادام کنی حالی | |||||
حاشا ز عطای تو کان نسیه بود ای جان | گر تشنه بود صادق انعام کنی حالی | |||||
ای ماه فلک پیما از منزل ما تا تو | صدساله ره ار باشد یک گام کنی حالی | |||||
از لطف تو از عقرب صد شیر بجوشیده | و آن کره گردون را هم رام کنی حالی | |||||
بر بام فلک صد در بگشاید و بنماید | گر حارس بامت را بر بام کنی حالی | |||||
هر خام شود پخته هم خوانده شود تخته | گر صبح رخت جلوه در شام کنی حالی |