دیوان شمس/آری ستیزه می کن تا من همیستیزم
ظاهر
آری ستیزه می کن تا من همیستیزم | چندین زبون نیم که ز استیز تو گریزم | |||||
از حیله خواب رفتی هر سوی می بیفتی | والله که گر بخسپی این باده بر تو ریزم | |||||
ای دولت مصور پیش من آر ساغر | زودم به ره مکن جان من سخت دیرخیزم | |||||
هر لحظه روت گوید من شمع شب فروزم | هر لحظه موت گوید من ناف مشک بیزم | |||||
نپذیرم ای سمن بر کمتر ز هجده ساغر | نرمی کن و حلیمی ای یار تند و تیزم | |||||
ای لطف بیکناره خوش گیر در کنارم | چون در بر تو میرم نغز است رستخیزم | |||||
ساغر بیار و کم کن این لاغ و این ندیمی | من مست آن عروسم نی سخره جهیزم | |||||
خواهم شراب ناری تو دیگ پیشم آری | کی گرد دیگ گردم آخر نه کفچلیزم | |||||
درده شراب رهبان ای همدم مسیحان | نی چون خران عنگم نی عاشق کمیزم | |||||
خامش ز عشق بشنو گوید تو گر مرایی | من یار رستمانم نی یار مرد حیزم |