| | | | | | |
| |
چون یک چندی بر این برآمد |
|
دودش ز دل حزین برآمد |
|
| |
بگرفت به کف شکسته‌جامی |
|
می‌زد به حریم دوست گامی |
|
| |
آن دلشده چون رسید آنجا، |
|
صد دلشده بیش دید آنجا |
|
| |
بر دست گرفته کاسه یا جام |
|
در یوزه‌گرش ز خوان انعام |
|
| |
هر کس ز کف چنان حبیبی |
|
می‌یافت به قدر خود نصیبی |
|
| |
مجنون از دور چون بدیدش |
|
عقل از سر و، جان ز تن رمیدش |
|
| |
چون نوبت وی رسید، بی‌خویش |
|
آورد او نیز جام خود پیش |
|
| |
لیلی وی را چو دید و بشناخت |
|
کارش نه چو کار دیگران ساخت |
|
| |
ناداده نصیب از آن طعام‌اش |
|
کفلیز زد و شکست جامش |
|
| |
مجنون چو شکست جام خود دید |
|
گویا که جهان به کام خود دید |
|
| |
آهنگ سماع آن شکست‌اش |
|
چون راه سماع ساخت مست‌اش |
|
| |
می‌بود بر آن سماع، رقاص |
|
می‌زد با خود ترانه‌ای خاص |
|
| |
کالعیش! که کام شد میسر! |
|
عیشی به تمام شد میسر! |
|
| |
همچون دگران نداد کامم |
|
وز سنگ ستم شکست جامم |
|
| |
با من نظری‌ش هست تنها |
|
ز آن جام مرا شکست تنها |
|
| |
صد سر فدی شکست او باد! |
|
جانها شده مزد دست او باد! |
|
