| | | | | | |
| |
نیرنگ‌زن بیاض این راز |
|
صورتگری اینچنین کند ساز |
|
| |
کان کعبه‌ی بی‌نظیر منظر |
|
چون صورت چین بدیع‌پیکر |
|
| |
با شوهر خود چو سرکشی کرد، |
|
پاداش خوشی‌ش ناخوشی کرد، |
|
| |
مسکین زین غم ز پا درافتاد |
|
بیمار به روی بستر افتاد |
|
| |
آن وصل، بلای جان او شد |
|
سوداندیشی، زیان او شد |
|
| |
می‌بود ز خاطر غم اندیش |
|
بیماری او زمان زمان بیش |
|
| |
چون یک دو سه روز بود رنجه |
|
مسکین به شکنج این شکنجه |
|
| |
ناگاه عنایت ازل دست |
|
بگشاد و، بر او شکنجه بشکست |
|
| |
از کشمکش نفس رهاندش |
|
وز تنگی این قفس جهاندش |
|
| |
جان داد به درد و جاودان زیست |
|
آن کو ندهد به درد جان کیست |
|
| |
در بودن، درد و در سفر درد |
|
آوخ ز جهان درد بر درد |
|
| |
لیلی که ز درد و داغ مجنون |
|
می‌داشت دلی چو غنچه پر خون، |
|
| |
از مردن شو، بهانه برساخت |
|
وز خون، دل خویشتن بپرداخت |
|
| |
عمری به لباس سوگواری |
|
بنشست به رسم عده‌داری |
|
| |
عشقش به درون نه داشت خانه، |
|
شد ماتم شوهرش بهانه |
|
| |
عمری به دراز، گریه و آه |
|
می‌کرد و زبان خلق کوتاه! |
|
