ترجمه قرآن (قمشه‌ای)/قیامه
به نام خداوند بخشنده مهربان
چنین نیست (که کافران پنداشتند) قسم به روز (بزرگ) قیامت. (۱)
و قسم به نفس پر حسرت و ملامت (یعنی نفس انسان که در قیامت خود را بر تقصیر و گناه بسیار ملامت کند و حسرت خورد). [جواب قسم محذوف است، یعنی به اینها سوگند می‌خورم که آدمیان را در روز قیامت برخواهم انگیخت. (م) ژ)] (۲)
آیا آدمی پندارد که ما دیگر ابدا استخوانهای (پوسیده) او را باز جمع نمی‌کنیم؟ (۳)
بلی (استخوانهای او را جمع می‌کنیم) در حالی که ما قادریم که سرانگشتان او را هم منظم درست گردانیم. (۴)
بلکه انسان می‌خواهد آنچه (از عمرش) در پیش است همه را به فجور و هوای نفس گذراند. (۵)
(که دایم با شک و انکار) می‌پرسد کی روز قیامت (و حساب) خواهد بود؟ (۶)
(بگو) روزی که چشمهای خلقان (از وحشت و هول) خیره بماند. (۷)
و ماه تابان تاریک شود. (۸)
و میان خورشید و ماه جمع گردد (و هر دو بی‌نور شوند). (۹)
در آن روز انسان گوید: (ای وای از سختی عذاب) کجا مفرّ و پناهی خواهد بود؟ (۱۰)
هرگز مفرّ و پناهگاهی نیست. (۱۱)
آن روز جز درگاه خدا آرامگاهی هیچ نیست. (۱۲)
آن روز آدمی به (نتیجه) هر نیک و بدی که در مقدّم و مؤخّر عمر کرده آگاه خواهد شد. (۱۳)
بلکه انسان خود بر (نیک و بد) خویش به خوبی بیناست. (۱۴)
هر چند (پرده‌های) عذر (بر چشم بصیرت) خود بیفکند. (۱۵)
(ای رسول در حال وحی) با شتاب و عجله زبان به قرائت قرآن مگشای. (۱۶)
که ما خود قرآن را مجموع و محفوظ داشته و بر تو فرا خوانیم. (۱۷)
و آن‌گاه که بر خواندیم تو پیرو قرآن آن باش. (۱۸)
پس از آن بر ماست که (حقایق) آن را بر تو بیان کنیم. (۱۹)
هرگز، بلکه شما (کافران لجوج) تمام دنیای نقد عاجل را دوست دارید. (۲۰)
و به کلی کار آخرت را واگذارید. (۲۱)
آن روز رخسار طایفه‌ای (از شادی) بر افروخته و نورانی است. (۲۲)
و به چشم قلب جمال حق را مشاهده می‌کنند. (۲۳)
و رخسار گروهی دیگر عبوس و غمگین است. (۲۴)
که می‌دانند حادثه ناگواری در پیش است که پشت آنها را می‌شکند. (۲۵)
چنین نیست (که منکران قیامت پنداشتند. باش تا) آن گاه که جانشان به گلو رسد. (۲۶)
و (اهلش) گویند: کیست که چاره درد این بیمار تواند کرد؟ (۲۷)
و بیمار خود یقین به مفارقت از دنیا کند (که ملک موت را به چشم ببیند). (۲۸)
و ساقهای پا (از شدت غم عقبی و حسرت دنیا) به هم در پیچد. (۲۹)
در آن روز خلق را به سوی خدا خواهند کشید. (۳۰)
پس (آن روز وای بر آن که چون ابو جهل) حق را تصدیق نکرد و نماز (و طاعتش) بجا نیاورد. (۳۱)
بلکه (خدا را) تکذیب کرد و (از حکمش) رو بگردانید. (۳۲)
و آن گاه با تکبر و نخوت به سوی اهل خویش روی آورد. (۳۳)
(به وی خطاب شود) وای (بر زندگی) و (صد) وای بر (مرگ) تو. (۳۴)
پس (از مرگ هم) وای (بر برزخ) و (صد) وای بر (روز محشر) تو. (۳۵)
آیا آدمی می‌پندارد که او را مهمل (از تکلیف و ثواب و عقاب) گذارند (و غرضی در خلقتش منظور ندارند). (۳۶)
آیا آدمی قطره آب نطفه نبود که (در رحم) ریزند؟ (۳۷)
و پس از نطفه خون بسته شد و آن گاه (خدایش به این صورت زیبای حیرت انگیز) آفرید و آراسته ساخت. (۳۸)
پس آن گاه از او دو صنف نر و ماده پدید آورد. (۳۹)
آیا چنین خدای (با قدرت و حکمت) باز نتواند مردگان را زنده گرداند؟ (۴۰)