ترجمه قرآن (قمشه‌ای)/دخان

به نام خداوند بخشنده مهربان

حم (قسم به حمید و مجید دو نام مقدس الهی) (۱)

قسم به این کتاب روشن بیان. (۲)

که ما آن را در شبی مبارک (شب قدر) فرستادیم، که ما بیم کننده‌ایم (و خلق را از عذاب قیامت آگاه کنیم و بترسانیم). (۳)

در آن شب هر امر استواری (با حکمت و تدبیر نظام احسن) معیّن و ممتاز می‌گردد. (۴)

تعیین آن امر البته از جانب ما که فرستنده پیغمبرانیم خواهد بود. (۵)

(این ارسال رسول از) لطف و رحمت پروردگار توست که شنوا و داناست. (۶)

همان پروردگاری که خالق آسمانها و زمین و هر آنچه میان آنهاست اوست اگر یقین دارید. (۷)

هیچ خدایی غیر او نیست، او زنده می‌گرداند و باز می‌میراند، او خدای آفریننده شما و پدران پیشین شماست. (۸)

(کافران را به خدا و قیامت ایمان نیست) بلکه با شک و ریب (و استهزاء) به بازیچه (دنیا) مشغولند. (۹)

(ای رسول) منتظر باش روزی را که (بر عذاب کافران) آسمان دودی پدید آرد پیدا و آشکار. (۱۰)

آن دود آسمانی که عذابی دردناک است مردم را احاطه کند. (۱۱)

(و کافران فریاد برآرند که) پروردگارا، این عذاب از ما بر طرف ساز که ما البته ایمان می‌آوریم. (۱۲)

کجا متذکر شده و ایمان می‌آورند در صورتی که رسول ما با آیات روشن بیان آمد (و ایمان نیاوردند). (۱۳)

پس (از مشاهده آیات) باز از او اعراض کردند و گفتند: او شخص دیوانه‌ای است که (مردم قرآن را) به او آموخته‌اند. (۱۴)

ما تا زمانی اندک (که برای امتحان) عذاب را (از شما) برمی‌داریم باز (به کفر خود) بر می‌گردید. (۱۵)

(ای رسول منتظر باش) آن روز بزرگ که ما (آنها را) به عذاب سخت بگیریم که البته ما (از آنها) انتقام خواهیم کشید. (۱۶)

و ما پیش از این امت قوم فرعون را آزمودیم و رسولی بزرگوار (مانند موسی) به سوی آنها فرستادیم. (۱۷)

(او گفت) که (ای فرعونیان) امر بندگان خدا را به من واگذارید، که من بر شما به یقین رسول امین پروردگارم. (۱۸)

و زنهار بر خدا تکبر و طغیان مجویید که من بر شما حجت آشکار آوردم. (۱۹)

و من به خدای خود و خدای شما پناه می‌برم از اینکه عزم آزار و سنگسار من کنید. (۲۰)

و اگر به (رسالت) من ایمان نمی‌آورید پس مرا به حال خود واگذارید (و در پی قتل و آزارم بر نیایید). (۲۱)

(فرعونیان دست از ستمش برنداشتند) پس دعا کرد که ای خدا، اینان مردمی سخت مجرم و بدکارند. (۲۲)

(خدا فرمود) پس تو بندگان (با ایمان) مرا شبانه از شهر بیرون بر، چرا که فرعونیان شما را تعقیب کنند. (۲۳)

آن گاه دریا را (همان گونه که بر تو بشکافتیم) آرام و خشک بگذار و بگذر که فرعون و لشکریانش تمام به دریا غرق شوند. (۲۴) چه بسیار باغ و بستان‌ها و چشمه‌های آب، (۲۵)

و کشت و زرع‌ها و مقام و منزل‌های عالی رها کردند و رفتند. (۲۶)

و ناز و نعمت وافری که در آن غرق بودند و از همه چشم پوشیدند. (۲۷)

این چنین بود و ما آن ناز و نعمتها را از قوم گذشته ارث به قوم دیگر دادیم. (۲۸)

و بر مرگ گذشتگان هیچ چشم آسمان و زمین نگریست و بر هلاکشان مهلت ندادند. (۲۹)

و البته ما بنی اسرائیل را از عذاب ذلّت و خواری نجات دادیم. (۳۰)

از شر فرعون که سخت متکبر و ستمکار بود آسوده ساختیم. (۳۱)

و آنها را در آن دور بر عالمیان به علم و دانش (کتاب آسمانی تورات) برگزیدیم. (۳۲)

و آیات و معجزاتی (از رحمت و غضب) بر آنها به دست موسی آوردیم که در آن کاملا و آشکارا آزمایش شوند. (۳۳)

همانا اینان (یعنی مشرکان مانند دهریان) البته خواهند گفت، (۳۴)

که ما جز این مرگ اول (دیگر هیچ مرگ و زندگی) نداریم و هیچ (در قیامت) زنده نخواهیم شد. (۳۵)

پس پدران ما را اگر راست می‌گویید بیاورید. (۳۶)

آیا اینان بهترند (و نیرومندتر) یا قوم تبّع و اقوام پیش از آنان که چون بسیار مردم بدکار مجرمی بودند ما همه را هلاک کردیم. (۳۷)

و ما آسمانها و زمین و آنچه را بین آنهاست به بازیچه خلق نکردیم. (۳۸)

آنها را جز به حق (و از روی حکمت و مصلحت) نیافریدیم و لیکن اکثر مردم از آن آگاه نیستند. (۳۹)

همانا روز قیامت که روز فصل و جدایی (مؤمن و کافر) است وعده‌گاه جمیع خلایق است. (۴۰)

روزی که هیچ حمایت خویش و یار و یاوری کسی را از عذاب نرهاند و احدی را نصرت نکنند. (۴۱)

مگر آن که خدا به او رحم کند، که او تنها بر خلق مقتدر و مهربان است. (۴۲)

همانا درخت زقّوم جهنّم، (۴۳)

قوت و غذای بدکاران است. (۴۴)

که آن غذا در شکم‌هاشان چون مس گداخته در آتش می‌جوشد. (۴۵)

آن سان که آب به روی آتش جوشان است. (۴۶)

(خطاب قهر رسد که) این بدکار را بگیرید و به میان دوزخ افکنید. (۴۷)

پس از آن آب جوشان بر سرش فرو ریزید. (۴۸)

(و به استهزاء وی گویید: عذاب دوزخ را) بچش که تو بسیار (نزد خود) توانمند و گرامی هستی. (۴۹)

این همان عذابی است که از آن در شک و انکار بودید. (۵۰)

همانا (آن روز سخت) آنان که متّقی و خداترس بودند مقام امن و امان یابند. (۵۱)

در باغ‌ها و کنار چشمه‌ها و نهرها بیارامند. (۵۲)

لباس از سندس و استبرق (حریر نازک و ستبر) پوشند و رو به روی هم بر تختها تکیه زنند. (۵۳)

همچنین است و با حوریان زیبا چشمشان جفت قرار داده‌ایم. (۵۴)

در آن بهشت پر نعمت از هر نوع میوه‌ای بخواهند بر آنان حاضر و (از هر درد و رنج و زحمت) ایمن و آسوده‌اند. (۵۵)

و جز آن مرگ اول (که از دنیا مردند) دیگر هیچ طعم مرگ را نمی‌چشند و خدا آنها را از عذاب دوزخ محفوظ خواهد داشت. (۵۶)

این به فضل و رحمت خدای توست و همین به حقیقت سعادت و فیروزی بزرگ است. (۵۷)

و ما این قرآن را (با این آیات وعد و وعید با بیان فصیح) به زبان تو آسان کردیم تا مگر خلقان متذکر (حقایق آن) شوند. (۵۸)

پس (از تلاوت این آیات و اتمام حجت بر کافران) منتظر (عذاب بر آنان) باش چنان که آنها هم (بر تو) انتظار (روزگار بد و حوادث ناگوار) دارند. (۵۹)