تذکرة الاولیاء/ذکر احمد حواری
آن شیخ کبیر ، آن امام خطیر آن زین زمان ، آن رکن جهان ، آن ولی قبه تواری قطب وقت ، احمد حواری ، رحمةالله علیه یگانه وقت بود و در جمله فنون علوم عالم بود و در طریقت بیانی عالی داشت و در حقایق معتبر بود و در روایات و احادیث مقتدا بود و رجوع اهل عهد در واقعیات بدو بود و از اکابر مشایخ شام بود و بهمه زبانها محمود بود تا بحدی که جنید گفت : احمد حواری ریحان شام است و از مریدان ابوسلیمان دارائی بود و با سفیان عیینه صحبت داشته بود و سخن او را در دلها اثری عجب بود و در ابتدا بتحصیل علم مشغول بود تا در علم بدرجه کمال رسید ، آنگاه کتب را برداشت و بدریا برد و گفت نیکو دلیل و راه بری بودی ما را ، اما از پس رسیدن مقصود ، مشغول بودن بدلیل محال بود که دلیل ، تا آنگاه باید که مرید در راه بود چون به پیشگاه پدید آمد درگاه و راه را چه قیمت ؟ پس کتب را بدریا رها کرد و بسبب آن رنجهای عظیم کشید و مشایخ گفتند آن د رحال سکر بود . نقلست که میان سلیمان دارائی و احمد حواری عهد بود که به هیچ چیز ویرا مخالفت نداد سه بار بگفت . بوسلیمان بگفت برو و در آنجا بنشین ، چون برین حال ساعتی بر آمد یاد آمدش ، گفت احمد را طلب کنید طلب کردند نیافتند . گفت : در تنور بنگرید که با من عهد دارد که به هیچ چیز مرا مخالفت نکند . چون بنگریستند در تنور بود موئی بر وی نسوخته بود . نقلست که گفت حوری را به خواب دیدم ، نوری داشت که می درفشید . گفتم ای حوری ، روئی نیکو داری . گفت : آری یا احمد ، آن شب که بگریستی من آن آب دیده تو در روی خود مالیدم روی من چنین شد و گفت بنده تایب نبود تا پشیمان نبود بدل و استغفار نکند بزبان و از عهده مظالم بیرون نیاید تا جهد نکند در عبادت . چون چنین بود که گفتم از توبه و اجتهاد زهد و صدق برخیزدو از صدق توکل برخیزد و از توکل استقامت برخیزد و از استقامت معرف برخیزد بعد از آن لذت انس بود بعد زا انس حیا بود بعد از حیا خوف بود از مکر و استدراج و در جمله این احوال ا زدل او مفارقت نکند از خوف آنکه نباید که این احوال برو زوال آید و از لقای حق بازماند و گفت هرکه بشناسد آنچه ازو باید ترسید آسان شود بر وی دور بودن ا زهرچه او را نهی کرده اند از آن ، و گفت هرکه عاقل تر بود به خدای عارف تر بود و هرکه به خدای عارف تر بود زود بمنزل رسد و گفت رجا ، قوت خایفان است و گفت فاضلترین گریستن ، گریستن بنده بود در فوت شدن اوقاتی که نه بر وجه بوده باشد و گفت هرکه بدنیا نظر کند بنظر ارادت و دوست حق تعالی او را نور فقر و زهد از دل او بیرون برد و گفت دنیا چون مزبله ای است و چایگاه جمع آمدن سگان است و کمتر از سگ باشد آنکه بر سر معلوم دنیا نشیند از آنکه سگ از مزبله ، چون حاجت خود روا کند سیر شود بازگردد . و گفت : هرکه نفس خویش را نشناسد او در دین خویش در غرور بود . و گفت : مبتلا نگرداند حق تعالی هیچ بنده ای را به چیزی سخت تر از غفلت و سخت دلی . و گفت : انبیا مرگ را کراهیت داشته اند که از ذکر حق بازمانده اند . و گفت : دوستی خدای دوستی طاعت خدای بود . و گفت : دوستی خدای را نشانی هست و آن دوستی طاعت اوست . و گفت : هیچ دلیل نیست بر شناختن خدیا جز خدای اما دلیل طلب کردن برای آداب خدمتست . و گفت : هرکه دوست دارد که او را بخیر بشناسد با نیکویی او را یاد کنند او مشرکست در عبادت خدای تعالی بنزدیک این طایفه از بهر آنکه هر که خدای را بدوستی پرستد دوست ندارد که خدمت او را هیچ کس بیند جز مخدوم او . والسلام .