کشتارهای سیدمحمد
سیدمحمد در جنگ‌های خود کشتارهای بسیار کرده و چنانکه دیدیم پس از جنگ نیز کسانی را به دستاویزهائی می‌کشته است. لقب «حجاج» که عالم بغدادی به او داده چندان دور نبوده ولی در اینجا مقصود ما کشتارهائی است که او در احکام خود به عنوان کیفر یاد می‌کند.
در یکی از نگارش‌های خود که گویا در سال ۸۵۵ نگاشته مردم را به سوی خود خوانده وعده می‌دهد که بر وی «چیرگی بزرگی (الغلبة الاتیة) بهرۀ او خواهد شد و در آن روز همگی دشمنان او چه آنان که انکار پیغمبر و امامان کرده‌اند و چه آنان که با خود او دشمنی نموده‌اند همه کشته خواهند گردید.
سپس ده چیز را که اسلام ناپاک شمرده یاد کرده می‌گوید: «این ناپاکی‌ها کوچه‌ها و راهها را فراگرفته که از زمین به کف‌های پای‌ها و کفش‌ها و نوک‌های عصاها رسیده و از اینها نیز به تن و رخت مردم می‌رسد و هر که از این ناپاکی‌ها نپرهیزد و در آن روز چیرگی آینده کشته خواهد شد.
سپس یک رشته کسانی را یکایک شمرده همه را می‌گوید کشته خواهند شد: کسی که همسایه مؤمن او گرسنه باشد و او با همۀ توانائی نان به او نرساند. زنان نان‌پز یا آشپز که پاهای برهنه در کوچه‌ها راه رفته باشند و دست به آن پای‌های ناپاک خود بزنند یا پای‌های ناپاک خود را هیزم‌ها یا به تنور بسایند. کسی که پسر از یا زنش رختخواب او را با پای ناپاک خود لگد کرده باشد. کسی که به زن دیگری یا به کنیز دیگری از روی لذت‌یابی نگاه کند مگر طبیب در هنگام درمان جستن. ولی اگر
