و جماعت بازگشتند، و سیّد ابو محمّد الحسن بن علی النّاصر الکبیر درین سالها بگیلان باجتهاد مشغول بود۱ و شعرها بسیار گفت بمرثیۀ داعی الحقّ محمّد بن زید، شعر:
لهفان رهن۲ وساوس الفکربین الغیاض فساحل البحر یدعو العباد لرشدهم و کأن [قد] ضرّبوا الآذان بالوقر کیف الإجابة للرّشاد و هماعداؤه فی السّرّ و الجهر لو ایقنوا باللّه لارتدعواخوف الوعید و بالغ الزجر
شعر
لئن علق النّفس اعلاقهامن الموت لم یغن اشفاقها و قد ناهزت بک ستّین حولاشروق اللّیالی و إغساقها فحتّام یأمنک الظّالمونو یعتاق نفسک معتاقها فإن یجفک الیوم ادنی العشیرة قربی و یخذلک عقّاقها ففی عون ربّک عنها غنیاذا ما جفا الرّحم حذّاقها فدعها فإن نبّهتها الخطوب للرّشد یلحقک لحّاقها فلیس یفوت النّفوس الّتیتعرّض للقتل ارزاقها علی أمّة آسفت ربّهاو ادخل فی الغیّ اعراقها تولّی الحکومة بین العبادو عقد الأمامة فسّاقها تداعی لقتل بنی المصطفیذوو الحشو منها و مرّاقها رویدا فقد هیّجت جنّةشعوبا قری السّمّ اشداقها
________________________________________
(۱) - از اینجا تا آخر این دو رشته اشعار عربی یعنی تا ابتدای عنوان بعد فقط در الف هست و از سایر نسخ افتاده
(۲) - تصحیح قیاسی و در اصل: حمر
