بنام خداوند بخشندۀ مهربان
بعد الحمد و الصّلاة پس از انتشار «ایران باستانی» در پنج سال قبل، روشن دیده شد، که عدّه‌ای زیاد از هم‌وطنان مایل‌اند تاریخ مفصّل ایران را بخوانند این تمایل، که حاکی از علاقه‌مندی ایرانیان بگذشته‌هاشان بود، مؤلّف را بر آن داشت، که از دنبال کردن تاریخ ایران باسلوب «ایران باستانی» صرف‌نظر کرده بترتیبی دیگر تاریخ مذکور را از سر گیرد. برای نیل باین مقصود دو راه متصوّر بود:
۱ - نوشتن تاریخ ایران قدیم بوسیلۀ کتب زیادی، که مورّخین و نویسندگان اروپائی در دو قرن اخیر، یعنی از زمانی که مشرق قدیم مخصوصا جلب توجۀ علماء اروپائی را کرده، نوشته‌اند. ۲ - رجوع کردن به خود منابع مستقیما و جمع‌آوری اطلاعاتی، که در منابع زیاد پراکنده است. مؤلّف اسلوب آخری را ترجیح داد، زیرا در رجوع به خود منابع یا به ترجمه‌های صحیح آن مزایائی هست، که اتّخاذ و اقتباس اطلاعات از دست دوّم و سوّم، آن مزایا را فاقد است. منابع بطور کلّی عبارت است از: ۱ - اسناد و مدارکی، که تقریبا از دویست سال قبل باین طرف کشف شده یا از حفریّات بدست آمده. ۲ - نوشته‌ها و کتب متقدّمین. منابع نوع اخیر را راجع به ایران می‌توان از سه قسم دانست: قسم اوّل نوشته‌های مورّخین و نویسندگانی است، که مقصودشان در واقع امر نوشتن تاریخ ایران مستقلا نبوده، بل بمناسبت مطلب یا موضوع ذکری از وقایع کرده‌اند، مثلا یک نفر مصری یا بابلی و یا یونانی و رومی
