گرفته به اسارت برد. مردم مزبور در آذربایجان، در طرف جنوبی دریاچۀ ارومیه می‌زیستند و با مادیها قرابت داشتند این شخص برخلاف معمول آسوریها، با وجود اینکه اسیر شد، زنده ماند و او را بمحلی در شام موسوم به (حماة)[۱] تبعید کردند. (دیااکّو) را بعض محققین با نخستین شاه ماد، که هرودوت اسمش را (دیوکس) نوشته، تطبیق کرده‌اند. این ظنّ از شباهت نام و نیز از اینجا حاصل شده، که آسوریها ولایت دیااکّو را در ماد بعد از تبعید او بشام بیت دیااکّو، یعنی خانۀ دیااکو نامیده‌اند. پس از این واقعه ۲۲ نفر از امیران و بزرگان ماد به پای پادشاه آسور افتاده با سوگند به او بیعت کردند. از کتیبه‌های آسوری دیده می‌شود که در سلطنت سارگن دوّم (۷۲۲-۷۰۱ ق. م) پسر او (سناخریب)[۲]، والی آسور در یکی از ایالات شمالی، به پدر خود می‌نویسد، که مردمان زیاد از طرف شمال به مملکت وان فشار می‌دهند و (ارگیشتی دوّم) پادشاه وان با زحمت مقاومت می‌کند. ولات دیگر آسور این مردمان را گامّیرا می‌نامند، توریة این مردم را (جومر) و مورّخین یونانی کیمروی[۳] نامیده‌اند. پیدایش این مردم قوی و سلحشور، که از سواحل دریای آزوف و از راه قفقاز بحوالی فلات ایران آمده بودند، چنانکه از توریة دیده می‌شود، وحشت غریبی در آن زمان ایجاد کرده بود. اشعیاء گوید (کتاب اول باب پنجم)[۴]: «بنابراین خشم خداوند بر قوم خود مشتعل شده و دست خود را بر ایشان دراز کرده، ایشان را مبتلا ساخته است و کوهها بلرزند و لاشهای ایشان در میان کوچه‌ها مثل فضلات گردیده. با وجود این‌همه، غضب او برنگردید و دست وی تاکنون دراز است و علمی بجهة امتهای بعید برپاخواهدکرد و از اقصای زمین برای ایشان صفیر خواهد زد و ایشان تعجیل کرده بزودی خواهند آمد...
تیرهای ایشان تیز و تمامی کمان‌های ایشان زده شده است. سم‌های اسبان ایشان
