صادر نمی‌شد. حتّی خود شاه هم در مرتبۀ اولی حکم اعدام نمی‌داد و این قاعده در عالم قدیم از خصایص ایران است. کلیّة موافق معتقدات دینی راجع به عقوبت‌های اخروی در مجازات‌های دنیوی هم باین عقیده بودند، که اگر کسی مرتکب کار بدی شده، در مقابل تقصیر او، کارهای خوبش را هم باید در نظر گرفت و، اگر کارهای بد او برتری دارد، مجازات داد. بنابراین داریوش اوّل دربارۀ یک نفر قاضی، که محکوم باعدام شده بود، حکم کرد او را از صلیب به زیر آرند و گفت، این قاضی خدماتی هم کرده است و نیز، وقتی که والی آسیای صغیر سر هیستیه یاغی را برای داریوش فرستاد، چنانکه ذکر شد، داریوش والی را ملامت کرد، که چرا او را زنده نفرستاده و امر کرد سر او را شسته با احترام دفن کنند، چه این شخص خدمت بزرگی به داریوش و پارس در دانوب کرده بود. جوابی، که یکی از قضات محاکمه تیری‌باذ به اردشیر دوّم می‌دهد، نیز مؤید این نظر است
