این برگ هم‌سنجی شده‌است.
125
OMAR KHAYYAM
۱۸۳
| عمرت تا کی بخود پرستی گذرد | ||||||
| یا در پَیِ نیستیّ و هستی گذرد | ||||||
| می نوش که عمری که اجل در پیِ اوست | ||||||
| آن به که بخواب یا بمستی گذرد | ||||||
۱۸۴
| قومی ز گزاف در غرور افتادند | ||||||
| واندر طلبِ حور و قصور افتادند | ||||||
| معلوم شود چو پردها بر دارند | ||||||
| کز کویِ تو دور و دور و دورز افتادند | ||||||
۱۸۵
| گویند بهشت و حور و عین خواهد بود | ||||||
| وانجا میِ ناب و انگبین خواهد بود | ||||||
| گر ما می و معشوقه پرستیم رواست | ||||||
| چون عاقبتِ کار همین خواهد بود | ||||||
183.C. L. N. A. I. J.In line 2, scan păyĭ.Being, i.e. the Deity, the only real existence, and Not-being, the nonentity in which His attributes are reflected.See Gulshan i Ráz, p. 14.
184.C. L. N. A. I.
185.C. L. N. A. I. J.
