نیز (ر) حذف میگردد و مفعول صریح فقط بعنوان علامت مشخص (فتحه)ای را حفظ میکند. مثل: چاقوره صوبدا = چاقو را تیز کرد. اینه تندوری میان دوشانین = اینرا میان تنور بتکانید.
د – حرف اضافهٔ (از)
حرف اضافه (از) بصورت (دی) و در دنبال کلمه درمی‌آید نه پیش از کلمه. چه در مورد مفعول بواسطه و چه در هر مورد دیگری. مثل: پیه رش صحرا دی بیومه = پدرش از صحرا آمد. اوره خودی راست کرد = او را از خواب بیدار کرد.
ه – محل حرف نفی
در افعالی که پیشوند دارند مثل: هاکشین = کشیدن. هاکتی‌ین = افتادن. هاخرین = خریدن. دمبستن = بستن. دمی‌نی‌ین = گذاشتن. ویگی‌تن = گرفتن. حرف نفی پس از پیشوند درمیاید. مثل: هانکشی = نکشید. هانخری = نخرید. دنمی‌بنده = نمی‌بندد. دنمی‌نن = نمیگذارند. و نمی‌گیره = نمی‌گیرد. اما افعالی که با حرف اضافهٔ «ب» استعمال میشوند از این قاعده مستثنی هستند. و نیز در فعل نهی این قاعده مرعی نیست.
و – فعل (است)
فعل معین «است» که در آخر کلمات در لهجهٔ تهران بصورت کسره خلاصه میشود (مثل سفیده = سفیداست) در لهجهٔ محلی بصورت فتحه خلاصه میشود. مثل: باروله = بار کج است. کوهستان کمکستانه = کوهستان کمکستان است.
