بنای تاریخی را با سوفال مسقف ساختند، ولی بعد از وجود آن دو عالم دلسوز و مربی، که دیگر «لاهیجان» مثل آن دو را ندید، زیارتگاه شهیر عظمت و اهمیت خود را گم کرد.
سال ۱۲۰۰ که «هدایت خان فومنی» را در «انزلی» به قتل رسانیدند تا حریق ۱۲۹۸ که در زمان حکومت «فضل الله خان» در «لاهیجان» روی داده دیگر کسی ندانست چرا این بنا طرف توجه عموم مؤمنین واقع نشد و آن همه زحمات علمای عدیم النظیر، بی‌نتیجه ماند.
امروز مرقد مطهر خیلی از شهرت خود کاسته است. لاهیجی‌هائی که دین و‌ایمان درست ندارند، آن را یکی از مقابر عمومی فرض می‌کنند، ابداً به شهرت «میر شمس الدین» و و «آستانه‌ی شیخانور» و « چهار پادشاه» نمی‌رسد.
عده‌ای دیگر مثل سیاحان آنجا را مسجدی خراب به نظر می‌آورند.
سوفال‌های آن تمام ریخته، در ایام بهار یك قسم کبوتر وحشی در چوب بست‌های آن لانه می‌گیرد. گاهی از شکاف‌های دیواره‌های آن جغدی، به
حال وحشت از صدای پای عابرین به پرواز در آمده فرار
