[۱]قانون خدمت نظام اجباری
مصوب ۱۶ خردادماه ۱۳۰۴ شمسی
فصل اول
کلیات
مادۂ اول – از تاریخ تصویب این قانون کلیه اتباع ذکور دولت ایران اعم از سکنهٔ شهرها و قصبات و قراء و ایلات و متوقفین در خارج از ایران از اول سن بیست و یک سالگی مکلف بخدمت سربازی میباشند مگر در مواردی که بر طبق این قانون مستثنی شده باشند.
مادهٔ دوم – مدت خدمت سربازی مذکور در مادهٔ فوق که مجموعاً بیست و پنجسال میباشد بسه دوره تقسیم میشود:
- الف – دوره خدمت نظامی و مدت آن شش سال است که دو سال اول مدت تحت‌السلاح و چهار سال بعد احتیاطی است.
- ب – دورهٔ ذخیره و مدت آن سیزده سال است که شش سال اول ذخیرهٔ مقدم و هفت سال بعد ذخیرۂ تالی است.
- ج – دورۂ پاسبانی و مدت آن شش سال است.
مادهٔ سوم – ترتیب احضار هر یک از دوره‌های سه گانه مذکوره در ماده (۲) مطابق نظامنامهٔ تجهیزات عمومی وزارت جنگ معین خواهد شد و در مواقعیکه تجهیز جزو و احضار قسمتی از قشون را ضرورت ایجاب نماید از دورهٔ احتیاط شروع و بپاسبانی ختم خواهدشد.
مادهٔ چهارم – مملکت ایران مطابق تشکیلات قشونی بنواحی سربازگیری منقسم شده و افراد قشونی در مراکز حوزه‌های سربازگیری خود گرفته خواهند شد.
مادۂ پنجم – در تمام نواحی سربازگیری بموجب پیشنهاد وزارت جنگ و تصویب هیئت وزراء و صدور فرمان همایونی از پانزدهم مهرماه هر سال تا آخر آبانماه همان سال عمل سربازگیری شروع و خاتمه خواهد یافت.
مادهٔ ششم – در اول هر سال تا آخر فروردین شعبهٔ سربازگیری هر ناحیهٔ قشونی صورتی از کلیهٔ افرادی که در آن سال بسن سربازی میرسندو در ثبت حوزه‌های جزء میباشند از دفتر سجل نفوس آن ناحیه استخراج نموده و بوسیله رؤسای مافوق خود بوزارت جنگ ارسال میدارد.
مادهٔ هفتم – وزارت جنگ پس از وصول صورتهای مزبوره عدهٔ نفراتی را که در آن سال لازم خواهند داشت با تعیین تقسیم آنعده بنواحی باضافه صدی بیست برای کسور احتمالی معین کرده برای رؤسای حوزه‌های قشونی ارسال خواهد نمود.
- ↑ این قانون بموجب قانون مصوب ۲۹ خردادماه ۱۳۱۷ (در دوره یازدهم) نسخ شده است.
