برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۲۱

— ۳۰۹ —

---

	همراه من مباش که غیرت برند خلق			در دست مفلسی چو ببینند گوهری
	من کم نمیکنم سر موئی ز مهر دوست			ور میزند بهر بُن موئیم نشتری[۱]
	روزی مگر بدیدهٔ سعدی قدم نهی			تا در رهت بهر قدمت می‌نهد سری

۵۵۵ – ب

	گر برود بهر قدم در ره دیدنت سری			من نه حریف رفتنم از در تو بهر دری
	تا نکند وفای تو در دل من تغیری			چشم نمیکنم بخود تا چه رسد بدیگری
	خود نبود و گر بود تا بقیامت آزری			بت نکند بنیکوئی چون تو بدیع پیکری
	سرو روان ندیده‌ام جز[۲] تو بهیچ کشوری			هم[۳] نشنیده‌ام که زاد از پدری و مادری
	گر بکنار آسمان چون تو برآید اختری			روی بپوشد آفتاب از نظرش بمعجری
	حاجت گوش و گردنت نیست بزر و زیوری			یا بخضاب و سرمهٔ یا بعبیر و عنبری
	تاب وغا نیاورد قوت هیچ صفدری			گر تو بدین مشاهدت حمله بری بلشکری
	بسته‌ام[۴] از جهانیان بر دل تنگ من دری			تا نکنم بهیچکس گوشهٔ چشم و خاطری
	گر چه تو بهتری و من از همه خلق کمتری			شاید اگر نظر کند محتشمی بچاکری
	باک مدار سعدیا گر بفدا رود سری			هر که بمعظمی رسد ترک دهد محقری

۵۵۶ – ط

	گر کنم در سر وفات سری			سهل باشد زیان مختصری
	ایکه قصد هلاک من داری			صبر کن تا ببینمت نظری
	نه حرامست در رخ تو نظر			که حرامست چشم بر دگری[۵]

---

1. 	من کم نمیکنم ز سر این مهر و دوستیت			ور میزنی بهر سر موئیم نشتری

2. چون.
3. مه.
4. بستهٔ.
5. در بعضی نسخ بیت چنین است:

   	راست خواهی نظر حرام بود			بر چنین روی و باز بر دگری