این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۴۶ —
۵۵ – ب
| ای صوفی سرگردان در بند نکونامی | تا دُرد نیاشامی زین دَرد نیارامی | |||||
| ملک صمدیت را چه سود و زیان دارد | گر حافظ قرآنی یا عابد اصنامی؟ | |||||
| زهدت بچه کار آید گر راندهٔ درگاهی؟ | کفرت چه زیان دارد گر نیک سرانجامی؟ | |||||
| بیچارهٔ توفیقند هم صالح و هم[۱] طالح | درماندهٔ تقدیرند هم عارف و هم[۱] عامی | |||||
| جهدت نکند آزاد ای صید که در بندی | سودت نکند پرواز ای مرغ که در دامی | |||||
| جامی چه بقا دارد در رهگذر سنگی؟ | دور فلک آن سنگست ای خواجه تو آن جامی | |||||
| این ملک خلل گیرد گر خود ملک رومی | وین روز بشام آید گر پادشه شامی | |||||
| کام همه دنیا را بر هیچ منه[۲] سعدی | چون با دگری[۳] باید پرداخت بناکامی | |||||
| گر عاقل و هشیاری وز دل خبری داری | تا آدمیت خوانند[۴] ورنه کم از انعامی | |||||
۵۶ – ط
| پاکیزه روی را که بود پاکدامنی | تاریکی از وجود بشوید بروشنی | |||||
| گر شهوت از خیال دماغت بدر رود | شاهد بود هر آنچه نظر بر[۵] وی افکنی | |||||
| ذوق سماع مجلس انست بگوش دل | وقتی رسد که گوش طبیعت بیاکنی | |||||
| بسیار برنیاید شهوت پرست را | کش دوستی شود متبدل بدشمنی | |||||
| خواهی که پای بسته نگردی بدام دل | با مرغ شوخ دیده مکن همنشیمنی | |||||
| شاخی که سر بخانهٔ همسایه میبرد[۶] | تلخی برآورد مگرش[۷] بیخ برکنی | |||||
| زنهار گفتمت قدم معصیت مرو | ورنه[۸] نزیبدت که دم معرفت زنی | |||||
